Bored out of my mind

 I have never felt this bad before.

And I don`t know what to do with myself. 

I have never felt this bored before.

I know what I could do - but not sure how.

I have never been this restricted before.

And again, I don`t know what to do. 

Herşeyi geçtim de, İstanbul'dan biraz güneş ve 4-5 arkadaş daha götürebilsem iyiydi

Her şeyi arkanda bırakıp sıfırdan bir hayata başlamak pek çoğumuzun hayali.

Ancak gerçekten o kadar kolay mı? 

Değil tabi ki. Yaşınız ilerledikçe daha da zorlaşan, gitmek için attığınız adım yaklaştıkça kazağınızın yakasını kemirmenize yol açacak kadar zor.

Eşyalarından bahsedelim. Ne kadarını taşıyabilirsin ki yanında mesela? Zaten gardırobunu taşıyacaksın, sonuçta annenin sana ördüğü zilyon yıldır giymediğin o çizgili zırh gibi kalın ve ağır kazağı arkanda bırakacak değilsin. Sonra o çok severek aldığın 2 defadan fazla kullanmadığın topuklular? İstanbul'un yolları çok fena burada giyemedin ama belli ki gittiğin yerin caddeleri kaymak gibi kesin giyersin. Sonuçta her ay 2 kokteyle çağırılacaksın hiç tanımadığın bir şehirde / ülkede değil mi?

Evin var bir de; uğraşıp didinip yapmıştın ya içini, sırtlayıp gidecek değilsin ya. O ülkede yeni olduğundan kimse sana ev de kiralamayacak oda kiralaman, paylaşman gerekecek. "yeni ve bağımsız" hayatın için ödemen gereken küçük bir bedel. Hem zaten Bayrampaşa'da bir depodan çıkarttırdığın o çinileri orada uygulamayı bilen var mıdırki? Kalbin kırıla ofisinden taşıdığın o orijinal parça kilimi ise inat ettin götüreceksin, kim bilir ne zaman götürebileceksin ama.

Her şey de bu kadar karamsar değil tabi, neyseki gittiğin yerde görmeyi iple çektiğin 4-5 arkadaşın var. Ama burada kalan diğer 40'ını ne yapacaksın? Hani senede 3 defa da olsa denk gelip de oturup 1-2 bira içtiğini, ya da “bana bir yardım lazım” diye aramaktan çekinmediğini, sırf onu görmek için 452km gittiğin, her gün telefon kulağına yapışmış gibi sürekli konuştuğunu ne yapacaksın ya? Hayatından çıkardığın kalp kırıkları bile uzakta kalacak ve bu bir şekilde seni üzecek tabi.

Tamam, tamam karamsara bağladım yine. Sonuçta yeni bir başlangıç, yeni bir şans değil mi?

Ne zaman portfolyomu açsam, hemen telefon geliyor bir işlerle alakalı, olacak olmayacak farketmiyor. Ne bereketli portfolyom var. Birtürlü bitiremedim bu yüzden ama...

my home is on fire

it was so visible that he was deeply in love with her. Was impossible not to see it. When he looks at her, it was in his blue eyes, the flames, it was in his smile, it was even in his serious face. He was truly worried about her, he would kill everyone if anything happens to her... It was so refreshing to see this much of love from someone, gave hope. But also it makes you think, if this ever happens to me?

Because the joy starts when you also feel something...

aşkı bulmak ve diğerleri

Facebook'ta ne zaman sıkıntımdan depresifleşsem tabiki aylardır yıllardır görmediğim insanların profillerine bakar, bu şu an nerede, çalışıyor mu, aa evlenmiş bu da, bizden de kimsenin çocuğu olacağı yok gibi gereksiz şaşırmalarımı yaşarım.
Tabi bununla beraber eski erkek arkadaşlar / takılmacaların hayatı var. Onlara da herkesin yaptığı gibi bir göz atarım. Lakin şanslı mıym şanssız mı bilmiyorum ama bu bölüm bende oldukça sıkıcı. Heyecanlı birşey yaptıkları yok. Birkaçı evlendi hadi, pek de şaşırtmadı tabi bu durum.

Bugün, dönemlik depresyonumun en ağır günlerinden biri. Son 2 yıldır hayatımda yaptığım herşey yanlışmış gibi hissediyorum. Yaptığım her küçük - büyük manevra yanlışmış gibi. Para kazandım, para harcadım, sevgilimden ayrılmadım, gereksiz insanlarla iş ilişkilerine girdim, gereksiz saydığm insanlarla arkadaşlık ilişkilerimi kestim. Bu 2 sene yoğundu, her anlamda. Ajanda olarak da, duygusal olarak da yoğun bir dönem. Dibini göremeyeceğiniz kadar. Ama içinde de bir bok yok işte. Birikimlerimi kaybettim, arkadaşlarımı azalttım en nihayetinde. Peki ben ne oldum? Gizem'e ne oldu?

Kendimi çok saçma durumlarda savunma durumunda kalıyorum. Haklıyken "özür dilemek" konusunda üzerime yok cidden. Bir arkadaşım sevmediğim birşey mi yaptı, söyleniyorum direk olarak konuşmadan saçma saçma, sonra da özür diliyorum. E ne yapmış oldum, haksızlığını haklı çıkarıp bir de kendimi iğrenç bir insan yerine koymuş oldum. Erkek arkadaşıma böyle yapmazdım, bu günlerde buna da başladım. İğrençliğim buradan öte, geçen gün kızdığım konuda haklıydım oysa.

İnsan ilişkileri ilginç, sürekli poker oynuyorsunuz sanki. En samimi arkadaşları geçtim ama, genel bir masa oyunu havası var. Yada benim bu "kafa gidik" halim herşeyden şüphelenmeme yol açtı.

Yok, şimdi yine aynı şeyi yapıyorum. Herşeyden şüphelenmemin sebebi benim kafamın gidik olması filan değil gerçekten insanların bana attığı kazıklar yüzünden. Yine karşı tarafların haksızlığını haklı çıkarıp bir de kendi adıma özür diliyorum, hale bakın, rezalet!

İçimde söylemek istediğim çok şey biriktiriyorum, farkındayım sağlıklı değil. Çoğunun da son kullanma tarihi geçti, şimdi söylesem hiç bir değeri kalmayacak. İçimde kaldılar ama, hala cam kırıkları sanki batıyor yahu!

Şeytan diyor böyle üstü kapalı blog yazıları ile kendini "bir depresifin (ama dürüst sır saklayanın) hatıra defteri" yazıp kendi kendine yine özür dileyeceğine, aç torbayı yaz her boku. Ha çok çıkacağından değilde, rahatlar mıyım acaba yazıları böyle yazsam blogta facebookta filan yayınlasam. 3-5 "like" alınca OH mu diyeceğim sanki? Yooo... Bunun da farkındayım.

E Gizem, nasıl rahatlayacaksın?

Ne olacak sana?

Tanıyor musun şu an kendini?

Başlıkla bambaşka bir yazı oldu, halbuki facebookta gördüğüm pek samimiyetim olmayan çok saftirikçe (oldukça iyi ama pek mıymıy) bir kızın evlendiğini, çok mutlu göründüğünü ve bence bunun tamamen o hafif salak saftirikliği ile bağlantılı olduğunu yazacaktım. E yapcak birşey yok, belki google'da başlıktan etkilenip 1-2 kişi linke tıklar.

- I always thought that Kate was attracted to Ryan, but then I told myself I was being insecure and jealous. And now, all my worst fears have come true
+ That's not happened. What happened is he is a piece of shit and she is a little bitch.